Jako wydawca gazet, dziennikarz śledczy reprezentant opinii publicznej od 30 lat, redaktor naczelny tygodnika TYLKO POLSKA, na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2 i 3 w zw. z art. 4 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z 06.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej Dz. U. z 2019 r. poz. 1429., mając na uwadze, że kandydujecie Państwo na funkcję dziekana Izby Adwokackiej w Warszawie na najbliższym Walnym Wyborczym Zgromadzeniu Izby Adwokackiej w Warszawie w dniu 30.01.2021r., a także to, że na ostatniej debacie przed wyborami podnosiliście jak to najważniejsza w zawodzie adwokata jest etyka, wnoszę o udostępnienie informacji publicznej i odpowiedzi na następujące pytania prasowe dotyczące etyki adwokackiej, którą Wasze środowisko tak lubieżnie lansuje.

1. Czy uznajecie za etyczne działania obecnej wicedziekan adw. Gajowniczek-Pruszyńskiej, która wykorzystując swoje wysokie stanowiska i wpływy w samorządzie adwokackim najpierw zablokowała, a następnie ukradła i dokonała plagiatu składając „swój” pomysł powołania Komisji Kobiet przy ORA Warszawa i NRA?
Przypominam, że Katarzyna Gajowniczek-Pruszyńska obwołała się przewodniczącą ukradzionego pomysłu, okraszając go skrajnie lewacką ideologią, dodatkowo mieniąc się jego pomysłodawczynią.

2. Czy uznajecie za etyczne działania obecnej wice dziekan adw. Gajowniczek-Pruszyńskiej, która w związku ze złożonym moim zawiadomieniem do prokuratury o kradzieży praw autorskich, swoje wyjaśnienia w prokuraturze rozpoczęła od podkreślenia pełnienia funkcji wiece dziekana Izby Warszawskiej oraz że jej matka jest wpływowym sędzią!? Poza tym wlecze się wytoczony jej proces sądowy.
Osoby tak postępujące potocznie określane są złodziejami i oszustami.

3. Czy uznajecie za etyczne działania obecnej resortowej wicedziekan adw. Gajowniczek Pruszyńskiej, która przez pięć lat swojej kadencji w Okręgowej Radzie Adwokackiej skupiła się na tym, żeby ukatrupić adwokata, którego okradła z praw autorskich i w ten sposób uciszyć kłopotliwą dla niej sprawę? – wedle najlepszych stalinowskich wzorców, wyssanych z mlekiem matki (komunistycznej sędzi, co sama chętnie podkreśla publicznie).

4. Jak morduje wicedziekan adw. Gajowniczek-Pruszyńska? Sprawowane w samorządzie adwokackim funkcje sprawiły, że nie musiała dźgać nożem swojej ofiary ani rąbać siekierą. Po prostu dysponując rozbudowanym katalogiem łask dla innych adwokatów w postaci przykładowo możliwości prowadzenia wykładów dla aplikantów (po 1000 PLN za 45 minut wykładu), przyznawania tytułu Kobieta Roku Adwokatury czy członkostwa w podległych sobie gremiach, „ręcznie steruje” aparatem dyscyplinarnym, żeby wysłać na łono Abrahama adwokata, który walczy w miarę sił o swoją godność i przypomina jej, jak podłą i mściwą jest osobą. Czy uznajecie za etyczne ręczne sterowanie przez adw. Katarzynę Gajowniczek Pruszyńską pionem dyscyplinarnym, wpływanie na ich decyzje aby przedstawić zarzuty w oparciu o donosy kobiety chorej na schizofrenię urojeniową, co potwierdziły dwie opinie biegłych lekarzy sądowych? Były one wykonane na zlecenie sądów. Dodam tylko, iż sposób formułowania pism przez ww. chorą osobę nie pozostawia żadnych wątpliwości odnośnie jej zaburzeń chorobowych, czego jednym z wielu przykładów jest w formie pisemnej zasypanie ponad setki sędziów w kilku sądach wulgarnymi obraźliwymi wyzwiskami. Natomiast zarzuty zostały postawione adwokatowi znienawidzonemu przez adw. Gajowniczek – Pruszyńską w zaawansowanym stadium choroby nowotworowej – tak, aby uniemożliwić obronę, poniżać i doprowadzić do śmierci.

5. W pionie dyscyplinarnym Izby Warszawskiej nie było chętnych do realizowania planu brutalnego morderstwa i stosowania przemocy instytucjonalnej wobec znienawidzonego przez adw. Gajowniczek – Pruszyńską adwokata, zmagającego się ze śmiertelną chorobą, dopóki rzecznikiem dyscyplinarnym nie został adw. Krzysztof Stępiński. Ze swojej funkcji Krzysztof Stępiński zrobił wewnętrzną sprawę żydowską. Otóż jako zwolennik polityki Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie (Krzysztof Stępiński jest bratem byłego dyrektora antypolskiego Muzeum „Polin”) zionął nienawiścią do znienawidzonego prze adw. Gajowniczek – Pruszyńską adwokata, albowiem ten udzielał pomocy prawnej konkurencyjnej gminie żydowskiej, pozostającej w ostrej kontrze z Gminą Wyznaniową Żydowską, z którą utożsamia się Krzysztof Stępiński. Dodatkowo szowinistom żydowskim solą w oku jest moja jako dziennikarza i polityka krytyka wielu ich antypolskich dokonań. W ten sposób adw. Gajowniczek – Pruszyńska zyskała naturalnego sojusznika w swoim krwiożerczym planie. Krzysztof Stępiński wraz ze swoim zastępcą, też gorliwym miłośnikiem polityki Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie, Łukaszem Wiśniewskim – żądnym krwi – gorliwie szukał jakiegokolwiek „haka” na swoją ofiarę. Z pomocą przyszła mu chora na schizofrenię urojeniową kobieta i jej niedorzeczne opowieści, wynikające z choroby, które wykorzystał jako sensacyjny materiał na kłamliwy zarzut. Krzysztof Stępiński nie miał w tej sprawie żadnych hamulców, dążąc do uśmiercenia swojej ofiary, bowiem i on doskonale wie o jej śmiertelnej chorobie. Był na najlepszej drodze do osiągnięcia swojego celu, ale został odsunięty od tej sprawy z uwagi m.in. na powyższe okoliczności. Czy opisane postępowanie adw. Gajowniczek – Pruszyńskiej i adw. Stępińskiego jest zgodnie z etyką adwokacką?

6. Czy uznajecie za etyczne „ręczne sterowanie”, demoralizowanie i korumpowanie przez adw. Katarzynę Gajowniczek-Pruszyńską Izby Adwokackiej w Poznaniu, a dokładnie Dziekana Macieja Gutowskiego, który wysmarował do Prokuratury prywatną opinię w obronie plagiatu adw. Gajowniczek Pruszyńskiej, próbując ją wybielić oraz Rzecznika Dyscyplinarnego tej Izby – adw. Cezarego Nowakowskiego i jego zastępcy adw. Piotra Ruszkiewicza poprzez oddziaływanie na nich w kierunku stosowania przemocy instytucjonalnej w postępowaniu dyscyplinarnym w stosunku do chorego na nowotwór adwokata, będącego wyrzutem resortowego sumienia adw. Gajowniczek – Pruszyńskiej, tak by uniemożliwić mu obronę i osiągnąć główny cel – ukatrupienie?

7. Kiedy Izba Adwokacka w Poznaniu dostrzegła, że dała się adw. Gajowniczek – Pruszyńskiej wmanewrować w prywatną krwawą zemstę i że będzie mieć tak samo jak ona krew na rękach, wycofała się z tej sprawy. I gdzie ta sprawa trafiła? Do Katowic – do adw. Natalii-Klima Piotrowskiej – przydupaski adw. Katarzyny Gajowniczek-Pruszyńskiej, która wręczała jej nagrody i obściskiwała nawet w świetle kamer. Natalia Klima – Piotrowska czuła się w obowiązku sprostać oczekiwaniom adw. Gajowniczek – Pruszyńskiej i zaszczuwać wycieńczonego także szpitalnym leczeniem onkologicznym adwokata, żeby prędzej zmarł, działając z przekroczeniem uprawnień i łamiąc obowiązujące prawo. Kiedy zorientowała się w co adw. Gajowniczek – Pruszyńska ją wciągnęła, zrezygnowała z prestiżowej funkcji w resorcie dyscyplinarnym. Czy takie postępowanie uważacie za zgodne z etyką adwokacką?

8. Gdzie trafiła ta sprawa po wycofaniu się Izby Adwokackiej w Katowicach? Do Opola, a konkretnie do adw. Agnieszki Staszków-Bularz – kolejnej przydupaski adw. Katarzyny Gajowniczek-Pruszyńskiej, która otrzymała od niej wyróżnienie w konkursie Kobieta Adwokatury oraz publiczne uściski i pochwały. Dodatkowo adw. Gajowniczek -Pruszyńska oczekiwała, że adw. Staszków – Bularz nie będzie miała żadnych obiekcji, żeby w końcu dobić adwokata – wyrzut jej resortowego sumienia, ponieważ sama jest osobą niepełnosprawną. Tak się stało, ponieważ pierwszym krokiem adw. Angieszki Staszków – Bularz w tej sprawie było zaszantażowanie poruszającej się na wózku inwalidzkim, wyczerpanej chemioterapią osoby, że jeżeli nie przyjedzie na wyznaczone przez nią czynności, oddalone o 500 km od miejsca jej leczenia, to w trybie pilnym składa wniosek o ukaranie do Sądu Dyscyplinarnego – bez przeprowadzenia zawnioskowanych dowodów, bez możliwości usprawiedliwienia nieobecności zgodnie z przepisami obowiązującego prawa, nawet po trupie, żeby tylko pokazać, że jest godna łask, jakimi obsypała ją Gajowniczek – Pruszyńska. Czy takie postępowanie uważacie za zgodne z etyką adwokacką?
Wiem, że adw. Mikołaj Pietrzak nie odpowie na te pytania. Wiem, że on to wszystko, o czym piszę, wie i bezwarunkowo akceptuje politykę prowadzoną przez adw. Gajowniczek – Pruszyńską jako wicedziekana w jego „rządzie”. Wiem także, że stoi murem za adw. Andrzejem Orlińskim – także wicedziekanem w jego „rządzie”, który był komunistycznym oprawcą prokuratorem i mającym na rękach krew polskich patriotów. Pomimo, iż w Instytucie Pamięci Narodowej zostało wszczęte śledztwo w sprawie zbrodni komunistyczne adw. Andrzeja Orlińskiego, prowadzi on zajęcia z etyki dla aplikantów adwokackich!!! To już jawne szyderstwo z etyki. Demoralizacja młodych adwokatów.

Z ponad 100 zamordowanych skrytobójczo przez komunistów osób, kilka znałem osobiście, a także wobec ok. dwóch milionów Polaków wypchniętych na emigrację, jestem zobowiązany piętnować takich degeneratów i komunistycznych oprawców jak Andrzej Orliński.
Dlatego adw. Mikołaj Pietrzak publicznie rekomendujący adw. Orlińskiego jak i adw. Gajowniczek – Pruszyńską na kolejną kadencję do władz ORA winny jest współudziału w morderczych szykanach.

Zdziwiłbym się, gdyby którykolwiek z kandydatów odpowiedział na te kłopotliwe pytania. Ten apel jest bardziej adresowany do wyborców. Zaś obowiązkiem dziennikarza jest rzetelnie poinformować, a następnie patrzeć na ręce, rozliczać, ujawniać i pociągać do odpowiedzialności. A wyborcy i tak wybiorą adw. Mikołaja Pietrzaka i aktualny układ pozostanie, choć jest jeszcze dwóch innych kandydatów na dziekana ORA Warszawa. W moim mniemaniu to, o czym piszę, jest nienormalne, nadające się do rozpatrzenia w kategoriach psychiatrycznych, świadczy o głębokiej demoralizacji najwyższych władz adwokatury i o tym, że to środowisko samo nie oczyści się z patologii. Wybory do władz ORA 30 stycznia będą testem jak środowisko adwokackie rozumie etykę mogąc anonimowo wybrać nowego dziekana i pozbawić stanowisk tych, którzy je kompromitują. Zapewniam, że dysponując odpowiednimi środkami i zespołem współpracowników, walka z morderczymi szykanami, zwykłym chamstwem i prostactwem, może trwać nadal i to na zupełnie inną skalę. Jest to bowiem walka o godność i życie.

PISMO MA CHARAKTER PUBLICZNY.